Έπειτα από 48 χρόνια, το Πολυτεχνείο ζει και συνεχίζει να μας δείχνει το δρόμο του αγώνα. Τo μήνυμά του, όχι μόνο δεν ξεθωριάζει αλλά επανέρχεται διαρκώς και μας θυμίζει, ότι κανένα καθεστώς, όσο άτρωτο κι αν δείχνει, δεν είναι ανίκητο μπροστά σε έναν λαό που διεκδικεί την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.
Η νεολαία το ’73 εξεγέρθηκε ενάντια στην «κανονικότητα» της βίας, της παρακμής και της μιζέριας, καταφέρνοντας έτσι να φουσκώσει το κύμα της αντίδρασης και της ανατροπής του καθεστώτος.
Όπως τότε έτσι και σήμερα, πρέπει να αγωνιστούμε ώστε η ζωή να νικήσει τον φόβο. Η κοινωνία πλήττεται βαρύτατα από την πανδημία και τις οικονομικές συνέπειες που έχει αυτή προκαλέσει. Το λαϊκό εισόδημα εξανεμίζεται, ενώ η καταστολή και ο αυταρχισμός έχουν επιστρατευτεί για να στηρίξουν τις προωθούμενες αντιλαϊκές πολιτικές. Η κυβέρνηση ούτε θέλει, και ούτε μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το πολυτεχνείο είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει, ότι μέσα από τους δημοκρατικούς αγώνες μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε μια καλύτερη ζωή, με ενισχυμένη Δημοκρατία και Δικαιοσύνη, και κατοχύρωση των σύγχρονων κοινωνικών δικαιωμάτων.
Εκτύπωση
